نقد ساعت ۵ عصر مهران مدیری

به گذارش وب سایت رسا فیلم

ساعت ۵ عصر مهران مدیری به ته مانده‌ی غذایی می‌ماند که از شام مجلل یک مهمانی پر زرق و برق بجا مانده و بر اثر گذر زمان کپک زده و فاسد شده است. غیر قابل خوردن و مضر برای مزاج. مدیری همان الگوی مورد علاقه‌اش را این‌بار در زمان معاصر و در بیشترین نسبت با رئالیسم اجتماعی، تکرار می‌کند. سیامک انصاری بعنوان عقل تنها و تک‌افتاده آثار مدیری (از «شب‌های برره» به این سو) در چنبره‌ای از مشکلات و تصادف‌های غیر قابل پیش‌بینی گیر می‌افتد و قوم یاجوج و ماجوج دور و برش هم از روی مهر یا کین، خواسته یا ناخواسته استثمارش می‌کنند.

او می‌فهمد و باید متحمل رنج درونی و فیزیکی شود و بقیه نمی‌فهمند و به راحتی کارشان پیش می‌رود! نگاه قراردادی و اغراق شده مدیری به مواجهه فرد با جمع در موفق‌ترین آثارش «شب‌های برره» و «قهوه تلخ» به دلیل ماهیت فانتزی داستان و شکل‌گیری شخصیت‌ها در طول پخش سریال، شوخی‌های زیادی را بوجود می‌آورد و «تم» را به هجو خودش بدل می‌کرد. به این معنی که خیلی وقت‌ها حق می‌توانست با جمع ابله باشد و نه فرد هوشمند! اما در «ساعت ۵ عصر» نه خبری از فانتزی است و نه شخصیتی پدید می‌آید که منتظر تقابل کمیکش با شخصیت اصلی باشیم. به این ترتیب «تم» قراردادی مدیری در اوج جدیت و عبوسی، واجد نگاه توریستی و تزئینی به اخلاق و جامعه و فرد و شهروند می‌شود. مدیری این‌بار در ژستی انتلکت‌گونه از داستان و شوخی و کمدی از نوع جریان اصلی فاصله گرفته و با توجه به ساختار سبک‌پردازانه کمدی‌هایی از جنس «پارتی» بلیک ادواردز و «زنگ تفریح» ژاک تاتی و فیلم‌های دوره اولیه برادران مارکس، فیلمش را بر مبنای «دومینوی اغتشاش» بنا کرده. اما در این میان «خسر الدنیا و الاخره» می‌شود. هم دنیا را از دست می‌دهد و هم آخرت.”